Na meerdere operaties en complicaties wordt Iris’ complete onderbeen geamputeerd. “Als je dat te horen krijgt, vergaat je wereld wel even.” LIEFDE OP HET EERSTE GEZICHT Maar Iris gaat niet bij de pakken neerzitten. Dat zit niet in haar aard, en een spontane ontmoeting met paralympisch sprintatlete Kimberly Alkemade blijkt het perfecte duwtje in de rug: “Ik liep Kimberly tegen het lijf bij onze prothesebouwer”, vertelt Iris. “Ik wist niets van paralympische sporten af, maar er hing een gigantische poster van Kimberly op de garage van het gebouw, dus ik herkende haar meteen.”

Kimberly: “Het was liefde op het eerste gezicht. We hadden meteen een klik. Voor mij was het toch een beetje alsof ik naar de jonge versie van mezelf keek.”

Iris: “Kimberly vertelde me waar zij op dat moment mee bezig was: de 100 meter en 200 meter sprint in aanloop naar de Paralympische Spelen in Parijs. Dat klonk geweldig. Ik was heel benieuwd hoe het zou voelen om weer snelheid te kunnen maken. De prothesebouwer hoorde ons gesprek en leende me direct een van zijn blades. Daarop zei Kimberly: ‘Je mag wel een keer in Vught komen kijken tijdens mijn training. Neem dan gelijk die blade mee, dan kun je kijken of je het wat vindt.’” TWEE LINKERBLADES En zo treedt Iris letterlijk in de voetsporen van Kimberly: “De eerste keer dat ik weer rende, voelde fantastisch. Met een normale prothese kun je ook wel versnellen, maar echt op een heel ander niveau.” De twee herkennen veel in elkaar. Iris: “We rennen allebei dezelfde afstanden in de T64-klasse, en hebben allebei een onderbeenamputatie aan de linkerkant.” Kimberly: “Ik weet precies hoe Iris zich voelt en waar ze allemaal doorheen gaat in dit proces. Een simpel voorbeeld: een bocht nemen is voor ons lastiger dan wanneer je je rechteronderbeen mist. Dus daar kan ik heel gerichte tips over geven.”

Iris: “We hebben natuurlijk ook allebei een ongeluk gehad - Kimberly inmiddels veel langer geleden. Het is vanzelfsprekend dat je het ook daar met elkaar over hebt.”

Kimberly: “Wat ik vooral herken bij Iris is dat er heel veel op je afkomt op het moment dat je een ambitie ontwikkelt voor een bepaalde sport. En dat je niet altijd meteen weet hoe je daarmee om moet gaan. Ik herinner me bijvoorbeeld nog goed dat ik me echt een clown kon voelen tijdens nieuwe oefeningen, of last kreeg van bepaalde pijntjes. Je stomp is niet meteen klaar voor sport; daar komt veel bij kijken. Maar wat precies? Ondertussen weet jij nog nergens iets vanaf.” BELANGRIJKE STEUN De steun en begeleiding van Kimberly is dan ook heel belangrijk voor Iris. “Soms voel ik me ineens heel onzeker, omdat iets niet gaat zoals ik had gehoopt. Dan bel of app ik Kimberly, en zegt zij eigenlijk altijd: ‘Dat is normaal, dat had ik ook. En het komt goed. Je kunt nog steeds goud winnen.’” Kimberly: “Wij moeten er alleen wat harder voor werken, haha.”

Onlangs nog kreeg Iris een flinke tegenvaller te verwerken. Er werd botaangroei aan haar onderbeen gevonden. Dat doet niet alleen pijn, het moet ook operatief verwijderd worden. “Op die momenten heb ik het idee dat ik terug ben bij af. Gelukkig kan Kimberly mij dan vertellen dat dat absoluut niet het geval is.”

Het mentorschap werkt ook de andere kant op. Zo haalt Kimberly veel energie uit Iris’ ontwikkeling. “Ik zag haar laatst zitten terwijl ze een interview gaf. Op een afstandje keek ik toe, en zag ik haar stralend haar verhaal vertellen. Dat geeft mij zoveel voldoening en ergens ook kracht. Alsof alles dan toch niet voor niets is geweest en onze ongelukken ook veel moois met zich hebben meegebracht.”